Rozdział 9

-Pamiętaj,że zawsze będziemy cię wspierać…-przypomniał jej Max.

-I zawsze będziesz ze mną pracować-wtrącił swoje trzy grosze Joe.

-No,niestety…-zaśmiała się.

-Chodźmy już.Pewnie na nas czekają-nakazał jej przyjaciel.

Ruszyli przez tłumy nadludzkich istot.

Tak,nadszedł czas na testy…

                                ______kilka minut później______

-Czas na testy!-rozległ się donośny głos ojca Marry-wyruszamy w pole…Tak jak powiedział,tak też się stało.Goście wraz z rodziną jubilatki i jej samej przemieścili się za pomocą swoich nadnaturalnych mocy na wyznaczony teren.

-Tu jest linia startu-wskazał palcem John w miejsce,gdzie na trawie znajdowała się cienka,biała i podłużna linia-Wyruszysz z tego miejsca i przez trzy dni będziesz musiała zostać na zaznaczonym terenie.Jest on duży i będziesz musiała przemieszczać się na zachód.Na wielu drogach spotkają cię przeszkody,które zadecydują o twoim przydziale…Tylko,córeczko…uważaj na siebie-skończył swoją przemowę i podszedł do Marry,aby ją mocno uściskać.

-Tak-przytaknęła Amellie i poszła w ślad za swoim mężem-pamiętaj czego cię uczyliśmy.

-Pamiętam,mamo,tato-zwróciła się do nich córka-nie martwcie się.Wkrótce o tej samej porze za trzy dni-dokończyła i ruszyła w wyznaczoną stronę.

                   ---------------------Perspektywa Aghaty---------------------

Moja najlepsza przyjaciółka wyruszyła sama do jakiegoś, nieznanego i być może niebezpiecznego lasu.Nie rozumiem tego walniętego i głupiego  wampirzego…yh…to wszystko jest jakieś chore.Jak oni mogli ją tam zostawić samą.Normalnie nie wytrzymuję.Nie wierzę w to,nie wierzę…

-Ej,Agh!-krzyknął Maxwell,który tak samo jak ja i reszta naszej paczki postanowiła tu przez te trzy dni biwakować.Nie chciałam jej zostawiać samej.Mogła przecież wyjść z tego lasu ledwo żywa  i kto by jej wtedy pomógł?    Nigdy nie wiadomo co może się stać…

-No-spojrzałam na niego znudzona.Nie miałam teraz ochoty na czyjeś towarzystwo.Nie chciałam żeby mnie ktoś dekoncentrował.Nie mogłam jej zostawić samej…Dopóki słyszałam bicie jej spokojnego serca-byłam spokojna.

-Łap!-krzyknął i rzucił w moją stronę jabłko.Czerwone,okrągłe i ogromne jabłko.Spojrzałam na niego zdziwiona.Po co przyniósł mi ten owoc?Przecież nawet nie myślałam o jedzeniu.Nie miałam na to czasu.Za bardzo skupiałam się na więzi,która łączyła mnie i moją przyjaciółkę,o której wiedzieli tylko nasi przyjaciele.

-Od kilku godzin nic nie jadłaś-odpowiedział tak,jakby czytał w moich myślach-nie powinnaś się zagładzać zwłaszcza,że potrzebujesz energii,aby wiedzieć coś o Marry.

-Jeśli o nią pytasz,to nic się nie zmieniło-westchnęłam-nie chce mnie wpuścić do swoich myśli.

-Znasz ją,więc wiesz,że ona zawsze była sprawiedliwa i nie lubiła oszukiwać.Nawet,gdy nie nauczyła się na kartkówkę…-westchnął i usiadł blisko mnie,przy drzewie.

-Martwisz się o nią?-zapytałam głupio.Przecież wiedziałam,że tak.W końcu znali się wiele lat i byli tak samo dla siebie bliscy.Może nawet bardziej.Widziałam jak ona na niego działała.Kiedy ją widział był bardzo szczęśliwy,a gdy nie widział jej przez większość czasu…jednym słowem coś do niej czuł i chyba powinnam jej to powiedzieć.

-Tak-przyznał-Moja Mała przyjaciółeczka,sama w tym ogromnym lesie,pełnym nieznanego nikomu niebezpieczeństwa i…

-No cześć lovelaski-krzyknął Joe.No świetnie jeszcze tego tu brakowało…Teraz na pewno się nie skoncentruję…

-Jest już późno-powiadomił nas-chodźcie do namiotu-spojrzał na moją minę-jeżeli chcemy jej pomóc…musimy się wyspać.

______________Trzy dni później____________

Dochodziła już godzina,o której Marry miała już być.Wszyscy tu zebrani się martwili.

-Nic jej nie będzie kochanie-pocieszał jej matkę Pan Blood.

Ale ja wiedziałam,że coś jest nie tak.Straciłam z nią więź na dwa dni,ale nie dawno ją odzyskałam,więc musiała być blisko.Tylko coś mi tu nie grało.

-Aghata-podszedł do mnie Max-wyczuwasz coś?-spytał.

-Nie-westchnęłam smutno-już próbowałam,ale…Chwila! Coś mam!-zaczęłam się cieszyć jak głupia,ale kiedy się dowiedziałam co czułam…natychmiast się przeraziłam.

-Musicie ją szukać!-zaczęłam krzyczeć-Coś jest nie tak!Ona się boi…pierwszy raz! Ratujcie ją!

I jakby zaczął się ukłaniać.

-Panie-zwrócił się do niego Pan Blood-Czy coś się stało?.Ten jednak spojrzał się na niego wkurzony i powiedział:

-Łowcy wtargnęli na nasz teren i chcą zabić twoją córkę.

Kiedy skończył mówić prawie zemdlałam.Co?!Jak to chcą zabić Marry? Dlaczego?

-To nie możliwe-zawiesił się jej ojciec-przecież cały teren był obserwowany przez strażników…

-Dlaczego?-wtrąciłam się do ich rozmowy.Wiem,że nie powinnam,ale moja ciekawość zwyciężyła.

-Chcą zemsty…

__________________________________________________________________

I jak podoba wam się rozdział?Mam nadzieję,że był w miarę…

Wiem,że mało się dzieję,ale tak miało być.Prawdziwa akcja się dopiero zacznie…JUŻ za tydzień pojawi się rozdział z perspektywy Marry.Jesteście  ciekawi co się jej stało?Czekam na wasze pomysły w komentarzach…